Vandaag 15 augustus, 75 jaar geleden werd mijn moeder, tante en Oma bevrijd uit het Japans krijgsgevangenschap.
Het kamp waar zij zaten heette interneringskamp Ambarawa.
Mijn opa was gevlucht hij heeft de marine basis Soerabaja opgeblazen en moest vluchten voor zijn eigen veiligheid. Hij heeft al die tijd in Zuid-Afrika gezeten. Na de bevrijding heeft hij kleren meegenomen en is terug gegaan in de hoop dat zij nog leefden. En dat was het geval.
De haat richting de Japanners van mijn moeder was zo intens ik schrok er telkens weer van. Kleine subtiele opmerkingen maar toch ze kwamen wel bij mij binnen. Zo binnen, dat als ik een Japanse vlag zie moet ik even slikken.
Dat is nog steeds het geval.
Heb later dagboeken gelezen van andere vrouwen die daar ook zaten. Mijn maag draaide regelmatig om. Nadat ik dit gelezen begon ik mijn moeder te begrijpen. Had altijd discussie.
Maar nu viel het in elkaar. Zij was toen 14 jaar en bevrijd 17,5 jaar.
De jaren dat je van meisje naar vrouw gaat groeien. Dat heeft zij nooit gedaan. Wat in haar hoofd zat,
hoe overleef ik dit.
Ze zei dikwijls “ze hebben mijn jeugd afgepakt.”
Drie en half jaar in dat kamp gezeten.......het maakt mij nu ik dit schrijf verdrietig het raakt mij ook nu nog.
Ze is ruim 12 jaar geleden overleden ze was een lieve zorgzame moeder. Denk nog dikwijls aan haar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten